Martha and Hanwell, Zadie Smith

Een Penguin-jubileumboekje dat ik tijdens een weekje London las. De gedachten hierover moet ik nog op een rijtje zetten.

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

I Know Why the Caged Bird Sings, Maya Angelou, audiobook

"Read by the author."
De afgelopen weken heeft Maya Angelou me in slaap gepraat, terwijl ze vertelde over haar jeugd in Arkansas, Oakland en San Francisco. Het werkte eerst prima, ik doezelde er redelijk snel bij weg. Toen werd haar op 9-jarige leeftijd dusdanig geweld aangedaan dat ik er een slechte nacht aan overhield, wat in het niet valt bij de schade die zelf heeft geleden. Maar daarna was haar leven, hoewel nog steeds vol opzienbarende voorvallen, gelukkig niet meer gewelddadig, althans niet tot haar 16e/17e, de leeftijd waar de vertelling ophield. Toch blijf je wat alerter na zo'n schok.
Angelou heeft een prettige voorleesstem en een interessant verhaal te vertellen. De bandjes geven een ingekorte versie van haar autobiografie en maken nieuwsgierig naar meer, ook naar haar romans en poëzie.

Jeugd in de Pijp, Piet Bakker

Via boekwinkeltjes.nl wist ik dat een exemplaar van dit boek verkrijgbaar was bij een Amsterdamse antiquair. Erheen, gekocht, cadeau voor iemand die in de Pijp de lagere school bezocht, ruim een kwart eeuw na Piet Bakker, toen het daar misschien iets minder groezelig was, maar deze Vrijmoedige Herinneringen zullen toch veel herkenning oproepen.
Dit is een mooie uitgave met tekeningen van Jo Spier, heel summier en toch zeer kenmerkend. De herinneringen zelf zijn deels aangrijpend. Met Bakker ruik je de Pijp, voel je de bedomptheid, beleef je het carpe diem van de schoffies. De herinneringen wisselt hij af met bespiegelingen die van levenservaring en tolerantie getuigen. Deels is het misschien wat gedateerd, gestoord heeft mij dat niet.
In het begin schetst hij hoe hij met zijn ouders in de Pijp belandt, een afdaling op de sociale ladder, "Van sunlight- tot groene zeep". En, vervolgt hij, "Moeilijk is het ook, dat je nooit heelemaal groene zeep kunt worden, als je eens door sunlight verwend bent", waarna hij voor de Bolsjewieken gevluchte grootvorsten in Parijs aanhaalt die "flesschen" spoelend dat toch zeker zullen begrijpen. 't Is geestig, persoonlijk, bespiegelend, onderhoudend. Een uitstekend tijdsbeeld, een vlotte pen.

The Disappearance, Geneviève Jurgensen

Dit is mijn eerste vangst, in het wild, van een BookCrossing-boek! Ik ben er speciaal voor op jacht gegaan, omdat ik wilde jagen, niet omdat ik dit boek per se wilde.
Het boek en ik bleken geheel incompatibel. Ik heb het een eerlijke kans gegeven, echt. Het onderwerp sprak me al niet zo aan. Een verhaal over persoonlijk verdriet moet echt ijzersterk zijn, wil het mij raken. Het gegeven van de verkeersdood van twee jonge meisjes, de enige dochters van de auteur, vind ik intriest, zo harteloos ben ik nou ook weer niet. Er is echter zo veel verdriet in de wereld, dat weet ik al. Als ik al een boek over zo'n onderwerp lees, moet het het persoonlijke overstijgen, om mij als lezer te binden. Dat deed dit boek niet (ja, ik beweer dit wel in het verhaaltje dat ik bij dit boek op de BookCrossing-site zette, maar dat doe ik dus uit beleefdheid; daar moet ik eens vanaf, het is mij nog niet gelukt, ik houd me aan een ingewikkelde etiquette dat ik niet al te hard mag oordelen over een boek dat ik van een ander kreeg, al is het nog zo anoniem; onkritisch ben ik dan niet, maar er moet minimaal één positieve opmerking in een journal entry, al is ie uit m'n duim gezogen ...).
Het is een dun boek, ik had het toch zo uit kunnen lezen, ware het niet dat het zo bar slecht vanuit het Frans naar het Engels was vertaald. Werkelijk, niet te geloven, zo slecht. Er staan onbegrijpelijke zinnen in. Ik heb meestal toch een betekenis kunnen achterhalen, via het Frans, of dat de juiste was, weet ik natuurlijk niet. Facit: ik heb het niet uitgelezen. Ik zag het voor het laatst in De Brakke Grond. Bon voyage, livre!

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

Le Grand Meaulnes, Alain Fournier

In het kader van de januari-uitdaging ben ik in januari begonnen Le Grand Meaulnes van Alain Fournier te lezen. In het Frans, wat in mijn geval veel opzoeken en me verbijten betekent. Ik kan het niet uitstaan dat ik de Franse taal minder goed beheers dan bijvoorbeeld Engels. Frans lezen moet hier verandering in brengen. Het was misschien een wat ambitieuze keuze, maar toch zeker alle inspanning waard. Het volgende, minder hoog gegrepen boek kan zo alleen maar een nog plezierigere leeservaring brengen.
Vandaag had ik het uit. Eindelijk. Toch wel een "eindelijk"-gevoel. Allerlei nuances zijn mij ongetwijfeld ontgaan. Tegen het eind greep ik alsnog naar m'n literatuurlexikon voor een synopsis, om de moed erin te houden. De gedachte was dat het begrip sneller kwam als ik het verhaal in grote lijnen kende. Dat klopte, een beetje, de nuances bleven onveranderd een hele kluif en deels buiten begrip. Die stonden dan ook niet in de synopsis.
Ik ben vast van plan het Frans erin te houden. Het moet mogelijk zijn het zo beter onder de knie te krijgen.

Reus, Annelies Verbeke

Reus is uit. Slaap! heeft me destijds verrast, in Reus komt je eenzelfde prettige gekte tegen, een alledaags koorddansen op het normale lijntje, hup, zwiep de ene kant op, hoei, façade intact houden. Maya deed dit in Slaap!, in Reus balanceren we met Hannah en via haar met Kim.
Reus bevat de prachtigste zinnen, zo veel origineel geformuleer zonder dat het demonstratief origineel is. Het is een frisse en niet stoffige en al helemaal niet lelijke schrijfstijl. Het eind, en dan het aller-allerachterste eind, was net iets over the top. Dat ligt vast voor een deel aan mij, dat extreme vrouwendom stoot af, al weet ik dat het bestaat. Misschien is het allemaal niet zo over the top, maar redelijk getrouw. Soms ontmoet je in het echte leven manvijandige fanatici, dat is ook over the top en dan kun je het niet eens beheersbaar maken met de gedachte dat ze een product van des schrijvers fantasie zijn.
Annelies Verbeke blijft boeien. Wat heerlijk om een schrijver vanaf het debuut te kunnen volgen.

De een en de ander, Toon Tellegen

en de een wil nog iets zeggen, iets over liefde,
       iets wat hij nooit zeggen zal,
en de ander wil nog iets verzwijgen,
       wat hij nooit verzwijgen kan.

De dierenverhalen van Tellegen zijn prachtig, wijs, verrassend, tijdloos. Allemaal mooi.
De gedichten van Tellegen spreken mij minder aan, er klinkt wanhoop uit, waar het in de verhalen verdriet of berusting is. Een aantal gedichten raakt mij wel. Ik heb De een en de ander achter elkaar gelezen. Uitdrukkingen als "taaie schemering", "de uitlopers van de dood" en "de waarheid verstoort het denken" blijven je bij. Bepaalde beelden duiken in verschillende gedichten op.
De gedichten bieden geen vrolijke kijk op het samenleven van mensen, wel een realistische en treffende.

De bundel is een BookCrossing-boek en moet reizen. Een aantal gedichten wil ik graag hier houden:

De een vraagt:
wanneer is leven geen leven meer?
De ander wijst hem aan:
dit kan ontbreken (rechtvaardigheid)
en dit (schoonheid)
en dit (vrede) ...
       wijst overal om zich heen
... en dan nóg is het leven.

De zon schijnt,
er zijn mieren en madeliefjes en kleine zwarte vliegjes,
e er zijn distels en klitten,
en in de verte de zee die glinstert en schittert.

En radeloosheid, vraagt de een,
kan dat ook ontbreken?
______________________________________________________

De een legt zich bij de feiten neer,
roept naar de ander: 'Moet je ook doen!
Ze zijn zó zacht en onnauwkeurig ...'

De ander gaat de feiten nog te lijf,
verscheurt ze, verdoezelt ze en gooit ze weg.
'Ik voer nog achterhoedegevechten!' roept hij
met schorre stem.

Buiten bloeien dahlia's en goudsbloemen
en een gele roos.

'Ik droom,' roept de een, 'nu de slordigste dromen ...'
En ik, denkt de ander, sterf een achterhoededood,
door iets verdwaalds geraakt.
______________________________________________________

De een wijst:
       zijn dat wonden?
       wat denk je, bloed je nu dood?

De ander houdt zijn pas in,
knijpt zijn ogen dicht -
voorbijgangers blijven staan,
stoten elkaar aan:
       hij denkt na ...
       wie ...
       die man daar ...
       waarover ...
       over doodbloeden, hij denkt over doodbloeden na ...

Dan doet hij zijn ogen weer open
en zegt zacht:
       wat weet ik van doodbloeden af?
______________________________________________________

Ik moet sterk zijn, denkt de een,
ik moet mijzelf serieus nemen,
er mag niets knagen aan de fundamenten
van mijn bestaan -

maar op een ochtend, in het bestek van één enkele seconde,
houdt hij niet meer van de ander,
'nét niet meer,' zegt hij -
er vaart een schip voorbij -
'er hoeft maar dít te gebeuren' -
en mussen tsjilpen, kinderen hinkelen en zingen,
vallen op hun gezichten -
'of ik houd weer van jou,'

het verschil is klein, pijnlijk en onvindbaar.

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

Becoming Bobbie, R. J. Stevens

Dit boek heeft ruim een jaar op mijn nachtkastje gelegen, letterlijk op het nachtkastje. Het kwam met veel aanbeveling, moest tzt terug naar de eigenaar, maar dat had geen haast. Fataal natuurlijk, daar lag het maar, terwijl andere boeken veel pushier waren en dus eerst aan de beurt kwamen.
Nu was het dan zo ver en ach, het was niet mijn boek. Wat jammer, na al die tijd en al die positieve berichten. Mierzoet, chicklitachtig, je weet wel, dat genre waar ik zo verdrietig van word, veel makkelijke emoties, inconsequente verhaallijnen, treurig. Mensen lezen verschillend, ik ben een lezer die zich niet over een pertinent slechte stijl kan heenzetten ten gunste van een verhaal. Het verhaal heeft een kern van kracht, maar na al dat gesabbel op die flinke suikerlaag was ik te murw om daar nog erg van onder de indruk te zijn. Het heeft misschien zijn beste tijd gehad of werkt vooral als herkenningsverhaal voor lezers die zich graag identificeren. Daar ben je mij alweer kwijt.
Als ik de puf heb, probeer ik nog wat achtergrond te vinden bij het boek. Later, niet nu. Nu moet ik eerst wat prettigs lezen.
Helaas, helaas, misschien heb ik even te veel Amerikaanse gay boeken gelezen. Wat wil je, na al die Tales of the City ;-)

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.