27 maart 2006

True History of the Kelly Gang, Peter Carey, audioboek

Crisis, ik ben gewond en kan slechts korte tijd achterelkaar lezen (en eigenlijk helemaal niet, maar dat is levend dood, dat doen we niet). Godin zij dank zijn er luisterboeken en de cassettes van Carey voorgelezen door Gianfranco Negroponte lagen al lange tijd op me te wachten. Ik leer allerlei nieuwe woorden, no thanks to an adjectival bramble violator.

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

23 maart 2006

Joe Speedboot, Tommy Wieringa

Vorig jaar kon ik een quiz op het forum van de boekenvriendjes niet weerstaan, ik raadselde mee en ik won. Waarom mijn antwoord goed was, heb ik nooit begrepen, maar ik hield er wel een exemplaar van Wieringa's Joe Speedboot aan over. Er is veel publiciteit gegeven aan het boek, ervan gehoord had iedereen, het sprak mij geheel niet aan en aangezien we in een luxe tijd leven, waarin je veel keuze hebt uit aantrekkelijke boeken, was ik ook geheel niet geneigd het boek te gaan lezen. Tot het dus bij me op de deurmat viel omdat ik een raadseltjesjunk ben.

Joe wilde mij niet bekoren. Jammer. Aan het verhaal lag het niet, maar die manier van vertellen, jakkes. Veel poep en pies en een tsunami aan metaforen. Bij vlagen dan. Ik struikel over zo'n gewilde manier van schrijven. "Kijk mij toch eens schrijven", roept die stijl. In tegenstelling tot andere lezers spreekt de titel van het boek mij ook geheel niet aan. Het was een eerste horde die ik moest nemen en helaas, ik had het me kunnen besparen. Ik lees er geen Anton Wachters in en Abel zie ik evenmin terug (zoals andere lezers van het boek opmerkten).
Met een flutverhaal goed gebracht maak je mij oneindig veel gelukkiger. Literatuur is toch zeker ook vorm. Het verhaal van Joe was niet geheel zonder merites, maar nou ook weer niet zo sterk dat alle vorm irrelevant werd. Zo sterk kun je verhalen ook niet maken, denk ik.

Facit:


Klik op de foto van het boek als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

18 maart 2006

Stoom, Willem van Toorn

Het is boekenweek, ik wilde deze eerst aan me laten voorbij gaan, ben toen toch gezwicht en kwam thuis met deze roman van Van Toorn. Ik had er vorig jaar hier iets over gelezen, dat was in het achterhoofd blijven hangen en kwam weer naar het voorhoofd toen ik bij de boekhandel om de hoek stond te neuzen en te dubben wat het nu zou worden.

Het verhaal speelt zich af in de tijd rondom de spoorwegstaking van 1903, vooral de jaren daaraan voorafgaand. De hoofdpersoon Maarten Corbelijn weet lang niet aan welke kant hij staat, hij staat het liefst als toeschouwer aan de zijlijn en probeert een neutraal standpunt in te nemen, maar op termijn lukt hem dat niet.
Het is een zeer lezenswaardig boek. Het boek begint rustig en evenwichtig, de verhaallijnen lopen als twee sporen mooi naast elkaar tot ze in de tijd samenvallen en in één spoor doorgaan. Op de twee sporen speelt Van Toorn o.a. met de seizoenen, barre winter in het een, hete zomer in het ander, tot ook die seizoenen samenvallen.
Er komt van alles aan bod, van groot maatschappelijk belang tot klein menselijk leed, vakbeweging, socialisten, Neo-Malthusianen, politieke en literaire geschriften, arbeiders en meiden, meneren en mevrouwen, heren en dames. Maarten is vaak bij het Entrepôtdok in Amsterdam, waar nu een geheel andere bedrijvigheid heerst, terwijl het vroeger nog rondwaart. Maarten is wel een iets te braaf ventje, evenals zijn brave egalitair denkende vrienden, maar daarom niet minder waarachtig.
Een minpuntje was het laatste hoofdstuk, het was echt "met grote stappen snel thuis" en dat vond ik erg jammer. Het is het laatste wat je leest, de laatste indruk blijft zo hangen en doet in dit geval geen recht aan het totaal. Inhoudelijk was het verhaal ook uit, maar ik vond het zo onzorgvuldig uitverteld.

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

17 maart 2006

Stupid White Men & Dude, Where's My Country, Michael Moore

Het waren boeken waar ik kennis van wilde nemen en ik heb ze een eerlijke kans gegeven. Na Stupid White Men was ik al wat verzadigd, het andere boek lag hier ook (het is een double bill van BookCrossing en ze moeten samen weer verder reizen) en dat lees ik niet uit. Is nu besloten.

Michael Moore is sarcastisch. Hij is ook geestig, welbespraakt en goed geïnformeerd, maar bovenal sarcastisch en daar is de lol op een gegeven moment vanaf. Bij mij althans. Met sarcasme overtuig je geen mensen, je vormt hooguit een sterkere band met degenen die het toch al met je eens zijn.


Klik op de foto's als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

06 maart 2006

Drinking Coffee Elsewhere, ZZ Packer

Poignante verhalen. Ik heb ze helaas niet allemaal gelezen, ik had het boek gekocht om cadeau te doen en sneakte in korte tijd van verhaal naar verhaal.

De personages zijn doorgaans Afro-Americans, dat speelt ook een rol in de verhalen. Er is een terugkerend personage Dina dat zoekend en tegelijk erg uitgesproken is.
Het titelverhaal vond ik zeer sterk. De titel verwijst naar Dina's truc om grip op de zaken te houden door als de pijn ondraaglijk wordt zich voor te stellen dat ze elders (koffie aan het drinken) is.

De bundel bevat de volgende verhalen:
Brownies
Every Tongue Shall Confess
Our Lady of Peace
The Ant of Self
Drinking Coffee Elsewhere
Speaking in Tongues
Gees
Doris Is Coming


ZZ Packer blijf ik in de gaten houden.

02 maart 2006

Kafka on the Shore, Haruki Murakami

Vorig jaar las ik South of the Border, West of the Sun en ik vond het niks. Heel niks. Dat was een grote teleurstelling, zo veel mensen zijn positief over Murakami, de een gematigd, de ander laaiend enthousiast, ik had weer verwachtingen. South of the Border, West of the Sun was vertaald door Philip Gabriel. Een medelezer suggereerde dat een Murakami vertaald door Jay Rubin misschien beter bij mij zou aanslaan. Zelf vermoedde ik dat het aan andere aspecten dan aan de vertaling lag, maar je weet dat nooit zeker.
Nu heb ik net Kafka on the Shore uit, ik las en las en wilde steeds verder lezen en vond het een geweldig boek. Ook dit boek las ik in de vertaling van Gabriel, ik blijf er zo bij dat mijn eerste Murakami een ongelukkige keus was en een slecht boek.
Wat een geluk dat ik me, tamelijk snel, liet overhalen deze populaire Japanse schrijver nog een kans te geven. Het onrealistische en het machismo die mij in South etc. zo irriteerden, waren hier ook ingrediënten, maar stoorden dit keer allerminst. Er lopen zoveel verhaallijnen door elkaar en ze komen allemaal zo mooi samen. Het is een heel lang sprookje, met de gruwelijke kant van ouderwetse vertellingen en de magie en kans op verlossing die in sprookjes betoveren. De meest existentiële onderwerpen komen aan bod, toch wordt het nooit zwaar op de hand ondermeer omdat er veel humor in zit (dat komt in de vertaling goed uit de verf).
Diepe zucht, wat jammer dat het uit is, wat kon ik het niet neerleggen, wat zit het nu in mijn hoofd.

Naijlend effect is dat ik nu in de auto luister naar Schubert pianosonates. Die zijn deels inderdaad erg geschikt, daar was ik nog niet opgekomen. De sonate in D groot, die Oshima zo aanbeveelt voor lange afstanden, moet ik in de auto nog proberen.