10 juni 2006

Die Zugmaus, Uwe Timm

Vorige week stuurde een lieve mij dit toe, een zonnestraaltje in een lastige week. Ik lees Uwe Timm graag. Vroeger incidenteel een boek, maar sinds ik Die Entdeckung der Currywurst heb ontdekt, houd ik nauwlettend in de gaten welke Timms er nieuw verschijnen. Timm als jeugdauteur kende ik niet.
Die Zugmaus is een vriendelijk boek. Een muisje uit München dat vaak op het station foerageert, springt op een dag in een trein, vindt daar allerlei lekkere kruimeltjes en dan een zacht plekje waar het even weg dut en hup, het avontuur is begonnen. De trein vertrekt terwijl het muisje slaapt (ik typ steeds 'meisje' ...). Het muisje maakt van alles mee, reist een tijd door Duitsland, springt dan op een trein naar Zwitserland, ontdekt dat het daar echt geen paradijs voor muizen is, zoals zijn grootvader altijd had beweerd, de Zwitsers gooien nl. iedere kruimel netjes in de afvalbak, raakt bevriend met een Zwitserse muis, ze reizen samen verder, Parijs, Engeland, terug naar Hamburg en dan weer naar München.
Echt aardig, maar ook een beetje braaf. Ik houd het op de grotemensenboeken van Timm. Dit boekje geef ik dadelijk aan twee tweetalige jongetjes. 's Kijken wat zij ervan vinden.

08 juni 2006

The Story of Mrs. Lovewright and Purrless Her Cat, Lore Groszmann Segal (verhaal) en Paul O. Zelinsky (illustraties)

Ik was op zoek naar een verjaardagscadeau. Daar stond ik weer bij de boekenwinkel. De jarige houdt van jeugdliteratuur en haar oog wil ook wat. Ik keek hier, ik keek daar, ik keek bij de geïllustreerde kinderboeken en pikte dit er zo uit. De letters in het kader doen mij denken aan de Glasgow School of Art en daar zijn volgens jarige en mij geslaagde dingen uit voortgekomen. Niet gedraald, boek gekocht. En natuurlijk eerst zelf even gelezen (er zijn mensen die het onbehoorlijk vinden als je een cadeauboek eerst zelf leest; ik doe het zeker niet altijd, maar niet principieel niet, ik voel absoluut niet aan wat daar zo schokkend aan is). Het is fantastisch, echt. Een heerlijk verhaal over een wat droogstoppelige oude vrijster die het vaak koud heeft en constateert dat er iets in haar leven ontbreekt. Mevrouw Lovewright wil gezelligheid. Ze wil een katje, een lief beestje dat op haar schoot zit en spint. Het zou Purrly moeten heten. Het geluk lacht haar toe, de kat arriveert, maar dan wil deze niet spinnen. Hij heeft sowieso nogal een uitgesproken eigen willetje en al spoedig een zeer grote eigen wil.
Het verhaal is grappig en alles behalve zoet, de illustraties van Paul O. Zelinsky zijn prachtig.
Wat gebeurde er toen met mevrouw Lovewright? Ik stuurde het boek op naar de jarige en het is nooit gearriveerd. Ik heb het op een postkantoor afgegeven, met eigen ogen gezien hoe het in een bruine postzak verdween en dat was het.

Het wonderlijke archief van mevrouw Fitzalan, E.L. Koningsburg

Een ander tussendoortje, even geleend en de Nederlandse vertaling van Koningsburgs From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler gelezen. Wat een geslaagd jeugdboek. Het speelt grotendeels in het Metropolitan Museum in New York. Een meisje besluit uit ongenoegen van huis weg te lopen en haalt een jonger broertje over om mee te gaan. Hun doel: dat museum. Het is een geweldige achtergrond voor een zeer onderhoudend verhaal. De kinderen steken van alles op zonder dat ze worden neergezet als onwaarschijnlijke leergierige ettertjes.

Mijn katten en ik, C. Buddingh'

Dit lieve boek herlas ik tussen de andere boeken door. Ik werd eraan herinnerd door deze nimmer eindigende associatiestroom, pakte het toen uit de kast en las. Het is zo aandoenlijk en aardig, écht aardig. De charme zit in Buddingh's sympathieke kijk op het (dieren)leven. Je hoeft geen groot kattenliefhebber te zijn om hier plezier aan te beleven; katten zijn dan wel het uitgangspunt, maar Buddingh' bewandelt allerlei zijpaden, dwaalt soms flink af, taalt lekker en verovert je hart.

07 juni 2006

Scar Tissue, Michael Ignatieff

Een beklemmende roman waarin een ik-verteller het geheugenverlies van zijn moeder en de gevolgen daarvan voor hemzelf beschrijft. De moeder verliest haar zelf en de zoon raakt hierdoor zo geobsedeerd dat zijn hele overige leven op een tweede plan komt. Zijn huwelijk loopt spaak en hij raakt in feite zijn zelf ook kwijt nog voor hij daadwerkelijk gaat dementeren, wat in het boek niet gebeurt, maar wel een grote angst van de hoofdpersoon is en naar hij meent een onvermijdelijke erfelijk bepaalde ontwikkeling, een verwachting die hem lam slaat.
Het zelfverval van de moeder wordt heel scherp neergezet en naar mijn ervaring ook zeer kloppend. Het verhaal is diep treurig, aangrijpend, te dichtbij huis, deprimerend en zeer goed geschreven.

Een latere gedachte over het boek: het is een heel naar verhaal, maar ik haal er toch iets positiefs uit. De hoofdpersoon heeft een morbide obsessie voor het uiteenvallen van zijn moeders geheugen en is alleen daar nog mee bezig. Dat schiet dus niet op. Als het gebeurt, gebeurt het, maar zolang lichaam en hoofd functioneren, moet je er goeds mee doen. Dat hij dat nou niet heeft opgestoken van het personage Moe, het negatief van zijn moeder: geest intact, lichaam heen. Moe geeft niet op.

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.

Simon Schweitzer - immer horche, immer gugge, Frank Demant

"Erste Sachsenhäuser Kriminalgeschichte" - Leuk tussendoortje, een soort whodunnit met de onweerstaanbare couleur locale van Sachsenhausen of Dribbdebach zoals we dat daar noemen, aan de andere kant van 't water (de beek). De stad Frankfurt, dat zakelijke centrum met z'n skyline en grote mensen heet Hibbdebach, aan deze kant van de beek. Ik ken Dribbdebach goed, ben er opgegroeid, het verhaal staat bol van de al dan niet verborgen verwijzingen naar Sachsenhausense eigenaardigheden. Ik vraag me af of het leuk is voor niet-ingewijden, deze ingewijde heeft in ieder geval genoten. De tweede Sachsenhäuser Kriminalepisode, Geiseldrama in Dribbdebach, ligt ook al op me te wachten. Daarin meer avonturen van de wat lakse hoofdpersoon.
Plaatje van het boek niet gevonden, dus een omgevingsplaatje van de voetgangersbrug over de Main, over de "Eiserner Steg" van Dribbdebach naar Hibbdebach.
O ja, en dat "immer horche, immer gugge" is een plaatselijk devies: "ogen en oren open" zouden wij zeggen, andersom, maar zelfde effect.

Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.