25 oktober 2009

Millennium-trilogie, Stieg Larsson

Het stond in de krant, er is een film, het is een rage, ik was nieuwsgierig en zij had ze alle drie. Ik mocht ze lenen en kreeg op de valreep te horen dat een andere lezer was afgehaakt om het beroerde Nederlands. Misschien dat die opmerking mij beïnvloedde, dat ik eerder meesmuilde om aparte formuleringen en de verrassing dat ze ook in Zweden een KLPD en FIOD hebben en dat je er in de WAO kunt zitten. Geen idee wat er in het Zweeds staat, mijn Zweeds reikt niet veel verder dan ja, nee, niet, dank je wel. Wie weet heb je als je Larssons origineel leest ook het gevoel dat je in een registerachtbaan zit, hup formeel, woesj plat, hola archaïsch, en worden de IT-aspecten vaak inderdaad knulligst uit de doeken gedaan.
            Allemaal half zo relevant, het verhaal steekt razendknap in elkaar. Deel I vond ik redelijk boeiend, had naar mijn smaak wel een erg lange epiloog (heb je de ontknopig gehad, komt er nog pagina na pagina na pagina over wat eerst bijzaak was), deel II had me sneller in zijn greep en ik las naadloos verder in deel III. Dat was het dan. Als je van thriller houdt, lees je deze boeken naar alle waarschijnlijkheid met veel plezier. Dat een hoofdpersonage hackt als de beste vond ik weer een leuk element. Dat vrijwel alle details een radertje in het grotere geheel blijken, is gewoon netjes. Een enkel verhaallijntje hangt nog in het luchtledige, maar ik weet vrijwel zeker dat Larsson die nog in de andere delen zou hebben opgepakt. Misschien kun je dat nog eens lezen.

19 oktober 2009

nog een boek dat ik niet las

Op een boekenforum ging het over ene Suzanne Vermeer die All-inclusive, een zogenaamde literaire thriller, heeft geschreven. Ik had nog nooit van haar gehoord en werd nieuwsgierig omdat dat All-inclusive op het boekenforum ‘een heel slecht boek’ werd genoemd. Smaak verveelt nooit. Jouw lievelingsboek is mijn Room 101*. Op datzelfde forum werd verwezen naar de lage klantbeoordelingen op bol.com.
            Dit aagje kon zich niet inhouden en om mijn mond speelde een geamuseerd lachje terwijl ik een groot aantal van de zesenzestig beoordelingen las (een overdosis van dit soort formuleringen heb ik net achter de kiezen en ik wilde even toetsen hoe het is om zoiets echt te schrijven).
            Favoriete bol-klantbeoordeling (de liefhebber vindt hier de hele lijst): ‘Dit is lectuur wat in de wachtkamer van de tandarts thuishoort, je voelt je dan toch al niet lekker dan kan dit boek er ook nog wel bij.’ Positieve beoordelingen zijn ook prima, maar venijn formuleert de mens naar het schijnt over het geheel wat geestiger. Een onderzoekje waard?


* “You asked me once, what was in Room 101. I told you that you knew the answer already. Everyone knows it. The thing that is in Room 101 is the worst thing in the world. The worst thing in the world varies from individual to individual. It may be burial alive, or death by fire, or by drowning, or by impalement, or fifty other deaths ...”
1984, George Orwell.

            
            
            

12 oktober 2009

nobelprijs

De naam van de nobelprijswinnaar voor literatuur zegt velen vaak helemaal niets. Op veel Amerikaanse leesblogs gaat het er al een paar jaar in de aanloop van de benoeming alleen maar over dat het zeker weer niet een Amerikaan zal zijn, maar wel een of andere obscure Europeaan of iemand van een nog exotischer continent. Jammer en klein, dat gekissebis. Er kan er toch maar één die prijs krijgen en er zijn nou eenmaal veel goede schrijvers en veel meer talen dan het (Amerikaans-)Engels.
            Herta Müller kende ik nou eens wel, maar ze schrijft dan ook in het Duits. Ik lees haar graag. ’t Is niet allemaal erg vrolijk, maar ze heeft een gedistantieerd milde toon die je de verhalen in trekt. Ze komt oorspronkelijk uit Roemenië en heeft haar portie repressie en ellende wel gehad. Hierover schreef ze onlangs in Die Zeit. Zo was en is het dus, echt. We lijken soms een stelletje verwende nesten hier in het westen, lees haar maar (hier in het Engels, voor wie dat prettiger vindt). Waar maken wij ons dan eigenlijk druk om.