30 mei 2009

Kate Atkinson: wel schrijven, niet uitgegeven worden

In The Guardian dit artikel waarin Kate Atkinson zich uitlaat over schrijven, recensies, critici. Stof tot nadenken. Voor wie schrijf je als je alles thuis ongepubliceerd op de plank laat liggen? Eerst maar het eigen broddelwerk voor brood op de plank voltooien.

05 mei 2009

Marilyn French overleden

Marilyn French had slokdarmkanker, genas daarvan en is nu overleden aan hartfalen. Ik las dat ze geboren was in 1929, net als mijn moeder. Altijd gedacht dat slokdarmkanker ongeneeslijk was en dat French van een latere generatie was.
            Gelezen heb ik zeker The Women's Room, dat boek kan ik me namelijk herinneren. Over de emancipatie van Mira Ward, een hard boek vol boude beweringen, maar ook een verhaal dat me destijds meetrok (al was ik nog of ook toen behoorlijk naïef en las ik deels met verbazing). Jaren later kocht ik op het vliegveld My Summer with George, een zijig, niksig, tuttig boek, heel raar voor zo'n ostentatief feministische auteur. Ik deed het snel weer de deur uit.
            Dan gaat een auteur dood en er flakkert een vlammetje van interesse op. Dat komt misschien ook omdat er zoveel te lezen is en je daarom ieder dingetje aangrijpt dat quasi helpt structuur aan te brengen.

02 mei 2009

Het vertrek van de mier, Toon Tellegen

Tussen alle bedrijven door het lezen niet gelaten. Dit was een van de hoogtepunten.
            Het vertrek van de mier begint met een kort hoofdstuk waarin verteld wordt dat de mier weg is, daarna wordt in 43 korte en minder korte hoofdstukken beschreven hoe de verschillende dieren hierop reageren. Allemaal bekenden uit Misschien wisten zij alles passeren de revue met hun herkenbare trekjes en tics, ook andere dieren blijken op de hoogte van het vertrek van de mier en vinden daar iets van. Ieder hoofdstukje is een eigen verhaal, stuk voor stuk bonbons waarvan je af en toe eentje langzaam op de tong kan laten smelten. In het tweede deel reis je in twintig hoofdstukjes mee met de mier die vertrokken is om ‘een drang van binnen’, die hij zelf niet kan verklaren, hem soms laat twijfelen en andere keren voortdrijft. Het boek eindigt met de aantekeningen van de mier, die tijdens zijn reis steeds meer zijn identiteit verliest en uiteindelijk oplost in enzovoort.
            Het vertrek van de mier blijft op het nachtkastje liggen zodat ik er nu en dan iets uit kan pikken en daarover kan peinzen.