Dit is mijn eerste vangst, in het wild, van een BookCrossing-boek! Ik ben er speciaal voor op jacht gegaan, omdat ik wilde jagen, niet omdat ik dit boek per se wilde.Het boek en ik bleken geheel incompatibel. Ik heb het een eerlijke kans gegeven, echt. Het onderwerp sprak me al niet zo aan. Een verhaal over persoonlijk verdriet moet echt ijzersterk zijn, wil het mij raken. Het gegeven van de verkeersdood van twee jonge meisjes, de enige dochters van de auteur, vind ik intriest, zo harteloos ben ik nou ook weer niet. Er is echter zo veel verdriet in de wereld, dat weet ik al. Als ik al een boek over zo'n onderwerp lees, moet het het persoonlijke overstijgen, om mij als lezer te binden. Dat deed dit boek niet (ja, ik beweer dit wel in het verhaaltje dat ik bij dit boek op de BookCrossing-site zette, maar dat doe ik dus uit beleefdheid; daar moet ik eens vanaf, het is mij nog niet gelukt, ik houd me aan een ingewikkelde etiquette dat ik niet al te hard mag oordelen over een boek dat ik van een ander kreeg, al is het nog zo anoniem; onkritisch ben ik dan niet, maar er moet minimaal één positieve opmerking in een journal entry, al is ie uit m'n duim gezogen ...).
Het is een dun boek, ik had het toch zo uit kunnen lezen, ware het niet dat het zo bar slecht vanuit het Frans naar het Engels was vertaald. Werkelijk, niet te geloven, zo slecht. Er staan onbegrijpelijke zinnen in. Ik heb meestal toch een betekenis kunnen achterhalen, via het Frans, of dat de juiste was, weet ik natuurlijk niet. Facit: ik heb het niet uitgelezen. Ik zag het voor het laatst in De Brakke Grond. Bon voyage, livre!
Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten