Vaak begrijp ik mezelf niet. Ik kocht dit boek afgelopen vrijdag, voorafgaand aan een lezing van Sarah Waters in de Amstelkerk. Had ik niet al Affinity gelezen, wat niet echt uitnodigde tot meer Waters? Toen het toch nog eens geprobeerd met Fingersmith, wat ik zelfs halverwege terzijde heb gelegd? In de Amstelkerk verkocht Waterstone's boeken van Waters. Ik vroeg een van de medewerksters daar of ze The Night Watch had gelezen. Had ze, vond ze zeker anders dan Waters' vorige boeken en hey presto, ik was alweer om.
Inmiddels heb ik het boek uit en nu hoop ik echt dat ik mijn lesje heb geleerd. Wij liggen elkaar niet zo. Deze nieuwste Waters komt misschien nog enigszins in de buurt van mijn leessmaak, maar niet dichtbij genoeg. Ze schrijft ook gewoon niet goed. Ik begrijp niet dat A.N. Wilson haar "a brilliant writer" noemt (citaat voor in het boek). Ieder gevoel wordt eindeloos beschreven, met een zus beeld, een zo beeld, eventueel ook nog even zo en als het helemaal tegenzit met een uitleg van al die vorige beelden, voor wie het dan nog niet heeft begrepen. Echt jammer. Er zitten namelijk zeer geslaagde beelden tussen. Eentje kan sterk zijn, de overdaad holt ze uit.
The Night Watch bestaat uit drie delen; het begint in 1947, we gaan terug in de tijd naar 1944 en tot slot krijgen we een kort stukje dat in 1941 speelt. De toegevoegde waarde van deze omgekeerde chronologie ontgaat mij. Het ligt er duimendik bovenop, welke verbanden zullen worden onthuld in de volgende, eerder in de tijd spelende scènes. Een trucje, meer niet.
Ik heb sterk de indruk dat Waters vooral om buitenliteraire kwaliteiten wordt geroemd. Ze schept een historisch kader voor lesbische mensen dat ze deels uit haar duim zuigt. Dat zei ze zelf tijdens haar lezing, daar is verder niets mis mee. Maar ze doet het niet op een briljant literaire manier. Ze schrijft gewoon niet zo goed. Komt misschien nog.
De lezing was overigens wel erg leuk. Waters had haar uitgeefster Lennie Goodings meegenomen (of andersom?). De organisatie van het Amsterdam Literary Festival was daarover blij verrast. Lennie Goodings leidde de lezing in en tijdens een kort tweegesprek vonkte het lekker tussen haar en Waters. Waters zelf leek erg op haar gemak en was prettig ad rem. Ze las enige passages voor, zeer aangenaam. Vervolgens beantwoordde ze vragen uit het publiek en dat deed ze slim en charmant (niet alle vragen waren even intelligent).
Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten