Capote schrijft pure esthetiek. En zoals hij jongleert met volgorde, steeds word je bij de les gehouden, geen voor de hand liggende zinnen bij Truman. De drukkende, zwoele sfeer in Other Voices, Other Rooms verlamde me bijna. Het verhaal was soms haast té sloom, loom, droomachtig. Deze roman leent zich uitstekend voor een ouderwetse close reading, er zitten allerlei patronen in, terugkerende woorden, uitdrukkingen, metaforen. Geen opdringerige patronen, maar subtiele lijnen.
Al lezende ontwikkelde ik een zwak voor zwakke Randolph, die eerst wat irriteerde juist om zijn zwakheid, maar ergens sloeg het om in sympathie. "... what are most lives but a series of incomplete episodes?, zegt Randolph tegen Joel als hij vertelt hoe het komt dat hij, Amy en Joels vader en daarmee nu ook Joel Deep South in Skully's Landing blijven steken.
It was a terrible, strange-looking hotel. But Little Sunshine stayed on: it was his rightful home, he said, for if he went away, as he had once upon a time, other voices, other rooms, voices lost and clouded, strummed his dreams. (78f)
What we most want is only to be held ... and told ... that everything (everything is a funny thing, is baby milk and Papa's eyes, is roaring logs on a cold morning, is hoot-owls and the boy who makes you cry after school, is Mama's long hair, is being afraid and twisted faces on the bedroom wall) ... everything is going to be all right. (114)
... two people with each other in withness ... (143)
(Penguin Book 2135, 1964)
Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten