Treurigstemmende kijk op de manipulaties van en door de media. Mijn eerste reactie: blij dat ik geen tv heb (wat trouwens geen principiële, maar een toevalskeuze is). Ik heb me altijd ongemakkelijk gevoeld bij het bekijken van actualiteitenuitzendingen die objectiviteit suggereren terwijl men juist door de combinatie van beeld en geluid zo zeer wordt beïnvloed. In Luyendijks boek gaat het niet alleen om het medium tv, maar over verslaglegging in het algemeen. Er wordt onvermijdelijk gefilterd, het beeld is altijd incompleet. Sommige van zijn observaties zijn zo klinkklaar voor de hand liggend, toch verrassen ze je soms. Niemand is immuun voor de al dan niet bewuste mediamanipulaties. In het laatste hoofdstuk komt Luyendijk echt goed op dreef, het is verreweg het best geschreven en het meest onthutsend. Hij beschrijft wat de nieuwsuitzending/pers allemaal niet haalt, de kleine verhalen die de beeldvorming zouden nuanceren of zelfs doen verschuiven. Deels zijn het gruwelijke anekdotes, toch horen wij ze niet, ze worden niet als nieuws beschouwd of het verhaal kan niet voldoende worden bevestigd uit andere bronnen.
Het interessantst vond ik Luyendijks voorbeelden van gechargeerd taalgebruik. Objectieve journalistiek bestaat natuurlijk niet, maar de voorbeelden die hij geeft benaderen die objectiviteit niet eens.
Met vlotte pen geschreven, wat een plezier om zo veel goed geformuleerde zinnen te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten