In de krant stond een recensie over de toneelbewerking van The Year of Magical Thinking, met een grote foto van Vanessa Redgrave en ergens het zinnetje dat ze - alleen, op het toneel - zit te huilen. Ik las het artikel niet, mijn ogen waren er schuin overheen gegleden, hier en daar een zinsdeel. Waarom ze huilde, wist ik niet. Doorgaans zie ik Redgrave graag. Toen het boek met dezelfde titel een paar dagen later ter sprake kwam, toonde ik interesse en ik kreeg het te leen. Om Redgrave dus. Beetje vaag allemaal. Het leidde ertoe dat ik compleet onbevangen en onwetend begon in dit verhaal over dood, rouw, verdriet, ziekte, vergankelijkheid, herinneringen, verdringing, troost in literatuur en kennis. Didion beschrijft het jaar waar ze zich doorheen worstelt na het plotselinge overlijden van haar man (na zo'n 40 jaar huwelijk). Zo zat hij nog aan tafel te kissebissen over de whisky, zo was ie dood. Ze beschrijft die kou (die trouwens steeds weer terugkomt; volgens de thermometer is het aangenaam, toch maar weer een extra vest aan), de angst voor zelfmedelijden (liever een 'cool customer' dan een zielige zeur), het magische denken (als ik dit bewaar/doe/laat, dan is het niet gebeurd).
Een andere lezer beschreef het zo: 'I imagine it served as a catharsis for her and could be of comfort for somebody else who is suffering a recent loss.' Precies.
En nu 's wat vrolijks.
1 opmerking:
Toch een aangrijpend boek, zonder franjes. Deed me wat denken aan het boek van Iris Murdochs man, die over het wegdeemsteren van haar geheugen schreef. En "Hersenschimmen" van Bernlef.
Een reactie posten