1870, Charles Wenmouth, een jonge leerlingsmid en Methodistische lekenpriester in de meest verlaten uithoek van Cornwall, maakt door de week lange dagen in de smidse en legt op de sabbath grote afstanden af, te voet, om te preken voor steeds kleinere aantallen gelovigen. Wenmouth is doordrenkt van zijn geloof, ziet God echter niet alleen in kerk en bijbel, maar ook in de natuur om hem heen. Zijn geloof wordt flink op de proef gesteld als zijn beschermelinge Harriet French, een doodziek blind meisje, sterft. Hij zit in een neerwaartse spiraal en trekt je mee naar beneden. Het verhaal vertelt het jaar rond, Wenmouth bezoekt met kerst zijn moeder en broers, de scherpte is uit zijn rouw om Harriet, waar hij zonder het zelf te erkennen liefde voor voelde, hij gaat door.Zo'n apart boek. Om te beginnen: er staat geen enkele komma in. Je zit in het hoofd van Wenmouth, in zijn stream of consciousness, het dwingt je langzaam te lezen, het werkt. Al snel kreeg ik tijdens het lezen beelden in zwart-wit en grijstinten, van die ouderwetse foto's. Toen las ik: 'A broken flock peppered the sky today like seed thrown upwards and scattered by the winds.' Daarna kwamen de zwart-witbeelden steeds vaker boven.
Ook Wenmouth constateert trouwens waar de ziel zetelt: 'When we speak of what is at the core of us we say our hearts well I think our bellies represent the essence of it equally.' Wat verrassend, Wenmouth meets Hildegunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten