Het is boekenweek, ik wilde deze eerst aan me laten voorbij gaan, ben toen toch gezwicht en kwam thuis met deze roman van Van Toorn. Ik had er vorig jaar
hier iets over gelezen, dat was in het achterhoofd blijven hangen en kwam weer naar het voorhoofd toen ik bij de boekhandel om de hoek stond te neuzen en te dubben wat het nu zou worden.
Het verhaal speelt zich af in de tijd rondom de spoorwegstaking van 1903, vooral de jaren daaraan voorafgaand. De hoofdpersoon Maarten Corbelijn weet lang niet aan welke kant hij staat, hij staat het liefst als toeschouwer aan de zijlijn en probeert een neutraal standpunt in te nemen, maar op termijn lukt hem dat niet.
Het is een zeer lezenswaardig boek. Het boek begint rustig en evenwichtig, de verhaallijnen lopen als twee sporen mooi naast elkaar tot ze in de tijd samenvallen en in één spoor doorgaan. Op de twee sporen speelt Van Toorn o.a. met de seizoenen, barre winter in het een, hete zomer in het ander, tot ook die seizoenen samenvallen.
Er komt van alles aan bod, van groot maatschappelijk belang tot klein menselijk leed, vakbeweging, socialisten, Neo-Malthusianen, politieke en literaire geschriften, arbeiders en meiden, meneren en mevrouwen, heren en dames. Maarten is vaak bij het Entrepôtdok in Amsterdam, waar nu een geheel andere bedrijvigheid heerst, terwijl het vroeger nog rondwaart. Maarten is wel een iets te braaf ventje, evenals zijn brave egalitair denkende vrienden, maar daarom niet minder waarachtig.
Een minpuntje was het laatste hoofdstuk, het was echt "met grote stappen snel thuis" en dat vond ik erg jammer. Het is het laatste wat je leest, de laatste indruk blijft zo hangen en doet in dit geval geen recht aan het totaal. Inhoudelijk was het verhaal ook uit, maar ik vond het zo onzorgvuldig uitverteld.
Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.
Crisis, ik ben gewond en kan slechts korte tijd achterelkaar lezen (en eigenlijk helemaal niet, maar dat is levend dood, dat doen we niet). Godin zij dank zijn er luisterboeken en de cassettes van Carey voorgelezen door Gianfranco Negroponte lagen al lange tijd op me te wachten. Ik leer allerlei nieuwe woorden, no thanks to an adjectival bramble violator.
Vorig jaar kon ik een quiz op het forum van de boekenvriendjes niet weerstaan, ik raadselde mee en ik won. Waarom mijn antwoord goed was, heb ik nooit begrepen, maar ik hield er wel een exemplaar van Wieringa's Joe Speedboot aan over. Er is veel publiciteit gegeven aan het boek, ervan gehoord had iedereen, het sprak mij geheel niet aan en aangezien we in een luxe tijd leven, waarin je veel keuze hebt uit aantrekkelijke boeken, was ik ook geheel niet geneigd het boek te gaan lezen. Tot het dus bij me op de deurmat viel omdat ik een raadseltjesjunk ben.
Poignante verhalen. Ik heb ze helaas niet allemaal gelezen, ik had het boek gekocht om cadeau te doen en sneakte in korte tijd van verhaal naar verhaal. 
Vorig jaar las ik South of the Border, West of the Sun en ik vond het niks. Heel niks. Dat was een grote teleurstelling, zo veel mensen zijn positief over Murakami, de een gematigd, de ander laaiend enthousiast, ik had weer verwachtingen. South of the Border, West of the Sun was vertaald door Philip Gabriel. Een medelezer suggereerde dat een Murakami vertaald door Jay Rubin misschien beter bij mij zou aanslaan. Zelf vermoedde ik dat het aan andere aspecten dan aan de vertaling lag, maar je weet dat nooit zeker.
