Vorig jaar las ik South of the Border, West of the Sun en ik vond het niks. Heel niks. Dat was een grote teleurstelling, zo veel mensen zijn positief over Murakami, de een gematigd, de ander laaiend enthousiast, ik had weer verwachtingen. South of the Border, West of the Sun was vertaald door Philip Gabriel. Een medelezer suggereerde dat een Murakami vertaald door Jay Rubin misschien beter bij mij zou aanslaan. Zelf vermoedde ik dat het aan andere aspecten dan aan de vertaling lag, maar je weet dat nooit zeker.Nu heb ik net Kafka on the Shore uit, ik las en las en wilde steeds verder lezen en vond het een geweldig boek. Ook dit boek las ik in de vertaling van Gabriel, ik blijf er zo bij dat mijn eerste Murakami een ongelukkige keus was en een slecht boek.
Wat een geluk dat ik me, tamelijk snel, liet overhalen deze populaire Japanse schrijver nog een kans te geven. Het onrealistische en het machismo die mij in South etc. zo irriteerden, waren hier ook ingrediënten, maar stoorden dit keer allerminst. Er lopen zoveel verhaallijnen door elkaar en ze komen allemaal zo mooi samen. Het is een heel lang sprookje, met de gruwelijke kant van ouderwetse vertellingen en de magie en kans op verlossing die in sprookjes betoveren. De meest existentiële onderwerpen komen aan bod, toch wordt het nooit zwaar op de hand ondermeer omdat er veel humor in zit (dat komt in de vertaling goed uit de verf).
Diepe zucht, wat jammer dat het uit is, wat kon ik het niet neerleggen, wat zit het nu in mijn hoofd.
Naijlend effect is dat ik nu in de auto luister naar Schubert pianosonates. Die zijn deels inderdaad erg geschikt, daar was ik nog niet opgekomen. De sonate in D groot, die Oshima zo aanbeveelt voor lange afstanden, moet ik in de auto nog proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten