Vorig jaar kon ik een quiz op het forum van de boekenvriendjes niet weerstaan, ik raadselde mee en ik won. Waarom mijn antwoord goed was, heb ik nooit begrepen, maar ik hield er wel een exemplaar van Wieringa's Joe Speedboot aan over. Er is veel publiciteit gegeven aan het boek, ervan gehoord had iedereen, het sprak mij geheel niet aan en aangezien we in een luxe tijd leven, waarin je veel keuze hebt uit aantrekkelijke boeken, was ik ook geheel niet geneigd het boek te gaan lezen. Tot het dus bij me op de deurmat viel omdat ik een raadseltjesjunk ben.Joe wilde mij niet bekoren. Jammer. Aan het verhaal lag het niet, maar die manier van vertellen, jakkes. Veel poep en pies en een tsunami aan metaforen. Bij vlagen dan. Ik struikel over zo'n gewilde manier van schrijven. "Kijk mij toch eens schrijven", roept die stijl. In tegenstelling tot andere lezers spreekt de titel van het boek mij ook geheel niet aan. Het was een eerste horde die ik moest nemen en helaas, ik had het me kunnen besparen. Ik lees er geen Anton Wachters in en Abel zie ik evenmin terug (zoals andere lezers van het boek opmerkten).
Met een flutverhaal goed gebracht maak je mij oneindig veel gelukkiger. Literatuur is toch zeker ook vorm. Het verhaal van Joe was niet geheel zonder merites, maar nou ook weer niet zo sterk dat alle vorm irrelevant werd. Zo sterk kun je verhalen ook niet maken, denk ik.
| Facit: |  |
Klik op de foto van het boek als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten