Berekenende naïeveling trouwt met en laat zich bedotten door manipulatief kreng. Ze ontmoeten een verwende zeurpiet en zijn verzuurde vrouw. Iedereen liegt en bedriegt, de onsympathieke ik-verteller (de naïeveling) vertelt dit treurigste verhaal dat alleen treurig stemt omdat een stelletje egocentrische ijdeltuiten kennelijk niets beters te doen heeft dan onder het mom van fatsoen elkaar het leven zuur te maken.Een herlezing van wat, als het aan Ford had gelegen, als The Saddest Story was uitgebracht. Ford was bevriend met Conrad, wiens Lord Jim ik ook aan het (her)lezen ben. Alles grijpt in elkaar.
Op de achterflap zegt Graham Greene dat hij het verhaal ontelbare keren heeft gelezen 'every time to discover a new aspect to admire'. Ik kon het dit keer niet waarderen, werd ongedurig van de sombere vertelling en de onbetrouwbare, harteloze verteller en las het alleen uit omdat ook deze bekende geschiedenis verband houdt met een huidig werkproject. Misschien oordeel ik op latere leeftijd milder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten