Naar aanleiding van een nieuw werkproject haalde ik deze klassieker uit de kast. Volgens de potloodstreepjes her en der heb ik het ooit met aandacht gelezen, maar ik kon me er weinig tot niets van herinneren. Die eerste lezing moet dan zo'n twintig jaar geleden zijn geweest, dus wie weet heb ik over twintig jaar weer de leeservaring als nieuw met dit fraaie verhaal. Het zit ingenieus in elkaar, het onderwerp is niet vrolijk, maar ik moest ook grinniken, met name bij sommige passages in het derde hoofdstuk. Marlow is een sympathieke ik-verteller, Kurtz een begrijpelijke gek.'Hoe is het om zo'n klassieker te herlezen?', vroeg een andere lezer. Zij was net weer begonnen in Deutschstunde van Siegfried Lenz en het begin vond ze taai, terwijl ze het heel anders in herinnering had. Die ervaring had ik, nog los van de wel bijzonder vage herinnering die ik aan Heart of Darkness had, bij Conrad niet. Het verhaal fascineerde vanaf pagina één en hield tot het eind mijn aandacht. Conrads doorwrochte zinnen houden je scherp, maniakken zijn van alle tijden.
Ook ik heb alleen positieve herinneringen aan Deutschstunde en ik ben al enige tijd van plan het weer op te pakken. Of het dan ook tegenvalt? Ik hoop het niet.
1 opmerking:
Dit zijn van die grappige dingen. Ik las The travelling hornplayer, ook op jouw verzoek toch? en daarin leest iemand Heart of Darkness. Thuis eens opzoeken van wie en of ik het al gelezen heb. En nu jouw blogje. Dank!
Een reactie posten