Een beklemmende roman waarin een ik-verteller het geheugenverlies van zijn moeder en de gevolgen daarvan voor hemzelf beschrijft. De moeder verliest haar zelf en de zoon raakt hierdoor zo geobsedeerd dat zijn hele overige leven op een tweede plan komt. Zijn huwelijk loopt spaak en hij raakt in feite zijn zelf ook kwijt nog voor hij daadwerkelijk gaat dementeren, wat in het boek niet gebeurt, maar wel een grote angst van de hoofdpersoon is en naar hij meent een onvermijdelijke erfelijk bepaalde ontwikkeling, een verwachting die hem lam slaat.Het zelfverval van de moeder wordt heel scherp neergezet en naar mijn ervaring ook zeer kloppend. Het verhaal is diep treurig, aangrijpend, te dichtbij huis, deprimerend en zeer goed geschreven.
Een latere gedachte over het boek: het is een heel naar verhaal, maar ik haal er toch iets positiefs uit. De hoofdpersoon heeft een morbide obsessie voor het uiteenvallen van zijn moeders geheugen en is alleen daar nog mee bezig. Dat schiet dus niet op. Als het gebeurt, gebeurt het, maar zolang lichaam en hoofd functioneren, moet je er goeds mee doen. Dat hij dat nou niet heeft opgestoken van het personage Moe, het negatief van zijn moeder: geest intact, lichaam heen. Moe geeft niet op.
Klik op de foto als je wilt lezen wat anderen ervan vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten