Millennium-trilogie, Stieg Larsson

Het stond in de krant, er is een film, het is een rage, ik was nieuwsgierig en zij had ze alle drie. Ik mocht ze lenen en kreeg op de valreep te horen dat een andere lezer was afgehaakt om het beroerde Nederlands. Misschien dat die opmerking mij beïnvloedde, dat ik eerder meesmuilde om aparte formuleringen en de verrassing dat ze ook in Zweden een KLPD en FIOD hebben en dat je er in de WAO kunt zitten. Geen idee wat er in het Zweeds staat, mijn Zweeds reikt niet veel verder dan ja, nee, niet, dank je wel. Wie weet heb je als je Larssons origineel leest ook het gevoel dat je in een registerachtbaan zit, hup formeel, woesj plat, hola archaïsch, en worden de IT-aspecten vaak inderdaad knulligst uit de doeken gedaan.
            Allemaal half zo relevant, het verhaal steekt razendknap in elkaar. Deel I vond ik redelijk boeiend, had naar mijn smaak wel een erg lange epiloog (heb je de ontknopig gehad, komt er nog pagina na pagina na pagina over wat eerst bijzaak was), deel II had me sneller in zijn greep en ik las naadloos verder in deel III. Dat was het dan. Als je van thriller houdt, lees je deze boeken naar alle waarschijnlijkheid met veel plezier. Dat een hoofdpersonage hackt als de beste vond ik weer een leuk element. Dat vrijwel alle details een radertje in het grotere geheel blijken, is gewoon netjes. Een enkel verhaallijntje hangt nog in het luchtledige, maar ik weet vrijwel zeker dat Larsson die nog in de andere delen zou hebben opgepakt. Misschien kun je dat nog eens lezen.