Soms weet ik zelf niet meer waar je wat moet melden. Kwetter, Gezichtsboek, die blog, andere blog of daro. Dit gaat over een boek, dat ik niet las en niet zal lezen. Ik heb mijn Brownie-portie al achter de kiezen, ooit las ik dat ene boek dat iedereen las, zoals je ook wel eens uit nieuwsgierigheid ergens heengaat en daarna nooit meer of een eetwaar eenmalig probeert.Wat ik wel las was het verslag dat John Crace over Browns The Lost Symbol schreef. Zijn digested reads zijn altijd heerlijk puntig en als je het boek in kwestie kent bijzonder vermakelijk. Die nieuwste Brownie las ik dus niet, maar in mijn eenvoudige bevooroordeelde universum geldt ‘lees één Brownie en je kent ze allemaal’ (een soort wet van de karakters van karton). Dit keer heeft Crace geen samenvatting geschreven, maar live verslag gedaan van zijn ervaringen tijdens het lezen van die nieuwe Brown. Hij heeft een bewonderenswaardig uithoudingsvermogen (uitleesvermogen? hij las het boek uit). Hij weidt flink uit, doorgaans heeft hij minder woorden nodig, maar vermoedelijk had hij er ondanks het gezucht zelf ook veel lol in.
Wat ik mis is de vaste slotregel van zijn samenvattingen, The digested read digested, in één korte zin een samenvattende samenvatting. Misschien komt er nog een compacte versie en dan kan een van zijn vele ironische uithalen prima als samenvattende samenvatting dienen. Ik nomineer hiervoor deze: ‘It was madness. But then Dan Brown was the author.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten